Dawno nie pisałam, ale... cóż. Mam 20 lat i mogę powiedzieć, że jestem szczęśliwa. Aktywnie spędzam czas, uczę się systematycznie, a co najnajnajnajważniejsze mam chłopaka wreszcie blisko siebie! Zumba, latino, pływanie, a ostatnio łyżwy, no kocham swoje życie :) rok temu, przepraszałam świat, że żyję. Rok temu przeżywałam dość ciężki okres w życiu. Żadne tam wielkie tragedie, ale medycyna zwaliła się na moje barki, niczym glob na barki Atlasa, z tą różnicą, że mam od niego trochę mniej siły. A że zawsze, zawsze przejmowałam się nauką... Po takim roku czułam się nieco... przytłoczona. A konkretnie przygwożdżona do ziemi. Pewnie pisałam o tym sto razy, no ale skoro to mój osobisty blog...
Nie tylko psychicznie byłam przygwożdżona, ale i fizycznie. 20letnia dziewczyna, która sapie po wejściu po schodach to chyba niezbyt dobra prognoza na przyszłość.
Ale to już daleko za mną. Naprawdę staram się ruszać jak najwięcej w tej chwili. Jem zdrowo. Wysypiam się. Dbam o samopoczucie. (och!) A robię to wszystko nie tylko po to, by trochę zrzucić wagi czy nawet być zdrową. Na to składa się wiele czynników. Ostatnio najbardziej intensywnym czynnikiem jest obawa... przed starością. A dokładniej przed przekwitaniem. Byłam na wywiadówce brata w gimnazjum. Gdy zobaczyłam mamy uczniów w wieku przekwitania, byłam w szoku. To jest straszne. Nie chcę krytykować tych Pań, nie o to mi chodzi. Zastanawiam się czemu są tak zaniedbane. One wyglądają, jakby na złość komuś nie chciały dbać o siebie. Zaniedbane paznokcie, okropne ciuchy (nie każdego stać na dobre ubrania, wiem! tu nie chodzi o cenę, ale o sposób zaniedbania ciuchów), duży nadmiar kilogramów, kompletna nieznajomość metod upiększania się za pomocą kosmetyków, włosy robione na lata 90'? 70'? Tragedia. Wystarczyło by wyrzucić z szafy okropne ciuchy, pomoc stylisty, dobrego fryzjera i kosmetyczki raz na pół roku. I urlop. Tak na 3 miesiące. Na Majorkę i Kanary. Same. Do spa.
Ale to oczywiście niewykonalne. Mimo to, znam wiele 40kilkulatek, które prezentują się świetnie. Może nie są szczuplutkie, ale to nie chodzi o wagę, nie noszą Chanel, nie podążają ślepo za modą. Tu chodzi o prezencję. O to jak się zachowują, co noszą, czy dbają o siebie. To daje mi nadzieję. Typowe matki polki, niestety nie. Łatwo mi mówić, ktoś może pomyśleć. Nie rodziłam , nie mam męża na karku, którego nic nie obchodzi, nie muszę dbać o dom, pracować, wychowywać dzieci. I to jest prawda. Nic z tych rzeczy nie jest na moim porządku dziennym, chwała Bogu. A dzięki temu, że myślę o tym, kim chce być a kim nie chcę, mam nadzieję, że mogę uniknąć bycia zaniedbaną kurą domową. Wystarczą chęci. Naprawdę! Tak przynajmniej wydaje się 20 letniej studentce.
Morał jest taki- nie chcę tak wyglądać. To może brzmieć okropnie, jest to wspaniały pokaz mojej pychy i braku wyrozumiałości. Ale kurczę, nie. Nie chcę być grubą, nieszczęśliwą 46latką w wściekłoróżowym za krótkim sweterku, żebym nie wiem co miała zrobić, chcę tego uniknąć.
Więc jaki jest przepis na szczęście? Wystarczy być rozpieszczoną dziewczyną z przedmieścia, która ma wszystko czego trzeba do szczęścia i jest o tyle uświadomiona, że to docenia :)
nie no, oczywiście, że nie :) jak śpiewa Anna Maria Jopek- ‘szczęście to ta chwila co trwa’!
